Nilalaman ng artikulo
Ang mga doves ng pagong ay inuri bilang parang kalapati, na kabilang sa pamilya ng kalapati. Ang haba ng katawan ng ibon na ito ay umaabot sa 33 sentimetro, at ang lapad ng mga pakpak nito ay umabot sa 55 sentimetro. Ang maximum na timbang ng katawan ng isang pang-adultong indibidwal ay 210 gramo.
Sa likod ng kalapati ng kalapati at sa itaas na bahagi ng mga pakpak, ang balahibo ay kulay sa isang kulay-bluish-brown na kulay, at sa mas mababang bahagi ng kanyang katawan ang balahibo ay kulay sa kulay-rosas at maasul na kulay. Ang natatanging katangian ng ibon na ito ay ang puting balahibo ng dulo ng buntot at ang itim na kalahating singsing na matatagpuan sa leeg nito. Sa mabilisang ito, ang miyembro ng pamilya ng kalapati ay malinaw na may puting balahibo, na nagpinta sa mas mababang bahagi ng buntot, at ang pakpak ng pakpak ng mga pakpak ay kinakatawan sa itim.
Ang pattern ng flight ng ringed dove ay nakikilala sa pamamagitan ng kadalian at bilis nito. Ang pagiging sa lupa, ang mga ibon ay ginusto na gumastos ng oras sa tuluy-tuloy na komunikasyon, na binubuo ng mga paulit-ulit na walang pagbabago na tunog, na bumabalik sa pugad, nag-uulat sila tungkol sa kanilang diskarte sa isang maikling butas na butas. Sa ngayon, ang mga doves ng pagong ay maaaring tawagin bilang mga naninirahan sa lunsod, na walang takot sa pagkuha ng mga kapitbahay sa mga tao. Madali silang matatagpuan sa mga parke o parisukat ng lungsod, sa mga boulevard at mga parisukat. Mahirap isipin na sa pinagmulan nito ito ay isang ibon na kagubatan.
Turtle dove habitats
Sa kamakailang nakaraan, natagpuan ang kalapati na kalapati ng turtle sa mga kagubatan na matatagpuan sa hilagang Africa, pati na rin sa Asya Minor, at nanirahan din ito sa timog na rehiyon ng kontinente ng Asia. Sa pagdating ng ika-20 siglo, ang mga kapansin-pansing pigeon na ito ay malawak na ipinamamahagi, kapansin-pansin na sa mga bagong teritoryo ay hindi sila naaakit sa kagubatan, ngunit sa kapitbahayan na may mga lugar ng aktibong aktibidad ng tao. Sa taglamig, mas gusto nilang panatilihin ang mga malalaking kawan, pagpili ng mga lugar kung saan madaling makuha ang butil.
Para sa layuning ito, ang anumang farm, nursery, menagerie, teritoryo ng isang kamalig, isang kumplikadong pagproseso ng butil o isang sakahan ng manok ay angkop para sa mga ibon. Ang mga kinatawan ng uri na ito, na pinili ang sentral na bahagi ng Europa bilang isang bagong tirahan, ay nakakasabay ng perpektong sa anumang pakikipag-ayos, malapit sa mga tao.
Diet at paraan ng pagpapakain ng grey kalapati
Bilang isang feed para sa mga doves ng pagong, iba't ibang mga siryal o buto ng mga pang-agrikultura halaman ay ginagamit, at hindi rin sila tumanggi mula sa buto ng ligaw na lumalagong cereal at grasses. Ang mga batang berdeng sprouts ng maraming mga halaman, ang kanilang mga buds at inflorescences, kahit berries at ilang prutas ay angkop din para sa mga doves ng pagong para sa pagkain. Bukod pa rito, kusang-loob nilang kumain ang larvae ng maraming mga insekto, mga species ng lupa ng mga snail at earthworm, na lalo na aktibong nakolekta sa panahon ng pag-aanak.
Ang pagkain na kinuha ng kalapati-kalapati, sa simula ay pumapasok sa tinatawag na goiter, ay binubuo ng dalawang proseso ng esophageal tube, at nagsisilbing paunang pag-uugnay sa sistema ng pagtunaw ng manok. Ang pagkakaroon ng pinalamanan ang kanyang goiter nang lubusan, ang ibon ay inalis sa isang ligtas na lugar para sa di-nagagalaw na pag-iimprenta ng natanggap na bahagi. Kapansin-pansin na para sa mas mahusay na pagproseso ng butil sa tiyan ng manok, ang mga kalapati ay kailangang lunukin ang mga maliliit na bato.
Ang panahon ng pag-aanak supling
Ang mga doves ng pag-ring ng ring na naninirahan sa Europa ay may mahabang panahon ng paglalagay, nagsisimula ito sa pagdating ng Marso at maaaring tumagal hanggang sa katapusan ng Oktubre. Ang ilang mga indibidwal ay may kakayahang dumarami kahit sa panahon ng taglamig. Sa masuwerteng sitwasyon, kung may sapat na ligtas na lugar para sa pagsasaka at walang kakulangan ng pagkain, ang mga doves na naninirahan sa silangang bahagi ng Europa ay makakapagpaparami ng kanilang mga anak sa buong taon, sa paraan ng mga ibon sa tahanan.
Sa panahon ng pagsasama, ang mga lalaki ay gumagamit ng mga kakaibang figure ng flight upang akitin ang mga babae. Ang pagkuha sa hangin, halos sa isang vertical anggulo, "air acrobats" bumaba kasama ng isang tiyak na tilapon, binabalangkas ang isang haka-haka spiral sa kalangitan, ang bawat pagliko na kung saan ay mas malaki kaysa sa nakaraang isa. Ang pagganap na ito ay sinamahan ng isang melodious song na tinatawag na kalapati.
Ang pagbagsak sa lupa, ang inspirasyon ng mga ginoo ay lumalabag sa ikalawang bahagi ng seremonyal na presentasyon. Pagkalapit sa kanyang mahal, ang lalaki ay nagsimulang malusog na mga liko, na nagbibigay ng mga busog na bows at nagpapakita ng kanyang mga dispersed na balahibo sa lahat ng kaluwalhatian nito. Ang pagkakaroon ng isang kasunduan, ang mga ibon ay nagsimula sa isang sapilitang ritwal, lubusan silang nililinis ang feathering ng bawat isa, ang seremonya na ito ay napakahalaga para sa kanila na maaari nilang ipagpatuloy ang mga aktibidad na ito nang ilang oras na walang pahinga.
Ang parehong mga indibidwal na bahagi sa pugad aparato. Kapansin-pansin na ang lahat ng mga uri ng mga sanga at mga tangkay ng tuyong damo na ginagamit bilang pangunahing materyal na gusali ay tanging ani lamang ng lalaki. Ngunit sa papel ng "arkitekto" ay ang babae, hindi siya pinagkakatiwalaan sa kanya sa isang responsableng misyon. Ang pugad ng kalapati ay may hugis ng tasa.
Sa pagtula ng kalapati, bilang isang panuntunan, mayroong dalawang maliliit na itlog ng puting kulay. Sa pagpapapisa ng itlog ng mga anak, magkakasama ang mga magulang, sa gabi ang babae ay may tungkulin, at sa hapon ang mga tungkuling ito ay itinalaga sa lalaki. Ang panahon ng pagpapapisa ng itlog ng mga ibon ay tumatagal ng mga 15 araw, at, lagi, ang unang sisiw ay lumilitaw ng ilang araw na mas maaga kaysa sa pangalawang. Ang mga doves ng pag-ring ng duyan ay naglalaman ng kanilang mga nestlings sa isang espesyal na pagkain, ang ganitong uri ng pagkain ay tinatawag na "gatas ng ibon", ito ay binubuo ng isang bahagyang digested na bahagi ng mga magulang, nang makapal na ibinibigay sa pagtatago ng mga glandula na matatagpuan sa craw ng ibon.
Sa pakpak, ang mga batang kalapati ay napakabilis, nakakuha sila ng kanilang unang karanasan sa paglipad na nasa dalawang linggo na ang edad. Kung ang mga kondisyon ay kanais-nais, pagkatapos ng isang pares ng mga kalapati ay maaaring lumago 4 broods bawat taon.
Mga kagiliw-giliw na katotohanan
Ang migratory na kalapati, na malapit na nauugnay sa pagong-kambing, ay kumakatawan sa isa sa mga pinaka-karaniwang populasyon ng mga ibon na naninirahan sa kontinente ng North America noong huling bahagi ng ika-19 na siglo. Ang mga kolonya ng mga ibon na ito ay matatagpuan sa kanilang mga lugar na nesting sa isang lugar ng 2,200 kilometro sa loob ng teritoryo ng estado ng Wisconsin, at humigit-kumulang sa 136 milyong indibidwal ang natipong dito bawat taon. Sa huli, ang mga ibon na ligaw ay ganap na pinawawalan ng tao.
Ang tinatawag na kalapati ay "gatas ng ibon" ay ginagamit sa mga ibon na ito hindi lamang kapag nagpapakain ng mga chicks. Sa panahon ng panliligaw, ang lalaki ay nagtatanghal ng isang katulad na delicacy sa kanyang pinili. Ang espesyal na komposisyon ng mga gamot na ito ay nagsisilbing isang katalista para sa babaeng libog.
Video: Ringed Dove (Streptopelia decaocto)
Upang magpadala