Treść artykułu
Bandikuty są nazywane torbaczami torbaczami. Zwierzęta te można łatwo przypisać egzotycznym gatunkom. Zamieszkują endemiczne terytoria australijskie. Zasięg ich dystrybucji jest powiązany z wystarczającą szerokością geograficzną, a niektórzy przedstawiciele mieszkają na obszarze, którego wysokość wynosi 2000 m npm. Pomimo szerokiego siedliska, dziś w Australii to zwierzę jest bardzo rzadkie i jest na skraju wyginięcia.
Ogólny opis
Torbacz jest małym zwierzęciem. Długość ciała wynosi od 17 do 50 cm, a zwierzęta ważą około 2 kg. Waga pojedynczych dużych osób może osiągnąć 5 kg. Wymiary samców są nieco większe w porównaniu z samicami.
Znaki zewnętrzne
Łatwo jest nauczyć się borsuka torbacza, a jego specyficzne dane zewnętrzne pomogą w tym:
- Zwierzę ma spiczastą twarz, która jest bardzo podobna do szczura. Jeśli chodzi o ciało, przypomina ono królika. Zwierzę ma zwarte ciało o dość długich nogach. Są bardziej rozwinięte od tyłu i są bardzo potężne.
- Kufa jest wyposażona w stosunkowo małe oczy, które mają dobrą wrażliwość na światło dzienne.
- Na uszach nie ma włosów, a ich kształt jest określony przez formę. Mogą być zaokrąglone lub zaostrzone.
- Przednie kończyny są wyposażone w długie palce. Mają pazury, ale brakuje ich na pierwszym i piątym palcu.
- Tylne kończyny nie mają pierwszego palca. Drugi palec rośnie razem z trzecim (syndactyly), ale pazury na nich są oddzielne. W tym różnią się od innych przedstawicieli torbaczy. Łączone palce z oddzielnymi pazurami tworzą rodzaj grzebienia, za pomocą którego zwierzę przeczesuje wełnę.
- Na ogonie jest wełna i ma małą długość.
- W dolnej części ciała znajduje się torba, która się otwiera.
- Charakter wełny zależy od typu. W niektórych jest miękki i długi, w innych jest krótki i twardy włos.
- W kolorze występuje ciemnoszary lub brązowy zakres kolorów. W obszarze sacrum są ciemne poprzeczne pasma.
- Na rewersie w Australii jest nawet moneta z przedstawieniem borsuka torbacza. Pojawiła się w obiegu w 2011 roku.
Właściwości stylu życia
Średnia długość życia nie przekracza dwóch lat. Tylko pojedyncze okazy osiągają wiek trzech lat. Jeśli umieścisz zwierzę w niewoli, możesz go dobrze oswoić. W domu, z odpowiednią konserwacją może dobrze żyć przez 4 lata.
Zgodnie z klasyfikacją oddział Bandicuti składa się z trzech rodzin. Z kolei są one podzielone na podrodziny, a te na rodzaje, które obejmują różne gatunki.
Siedlisko
Całe terytorium Australii, a także wyspa Tasmania, są domem dla bandycootów o długich i wąskich końcach. W tej dziedzinie są bardzo wygodne. Dla nich najlepiej obszar zalesiony, gdzie występuje gęsta roślinność.Ale mogą być również zlokalizowane na otwartych terenach w pobliżu wiosek.
Kłujący bandycoot można znaleźć tylko na terytorium Papui Nowej Gwinei. Uwielbiają osiedlać się w burzliwej górskiej roślinności. Dla Nowej Gwinei bandicoot charakteryzuje się obecnością na niektórych obszarach wyspy Nowa Gwinea i Yapen. Można je znaleźć tam, gdzie wysoko w górach są gęste krzewy i trawa.
Właściwości wokalizacji
To zwierzę nie jest w stanie wydawać głośnych dźwięków. Ale bandycoot doskonale zrywa zęby. W ten sposób próbuje przestraszyć i powstrzymać wroga. Bandycoot z długim nosem może sygnalizować zbliżanie się niebezpieczeństwa. Nosi skrzypiącą postać. Jeśli zwierzę budzi się w środku nocy, zaczyna intensywnie kichać. W ten sposób bandycoot próbuje oczyścić nos z ziemi, która do niego wpadła.
Charakter diety bandicoot
Fauny te należą do wszystkożernych zwierząt. Ich kły są małe, ale mają dość dużą siłę. Z tego powodu łatwo poradzą sobie z ofiarą, jeśli dostaną jaszczurkę lub małe gryzonie. Jeśli nie spotykają się na drodze bandikuty, nie jest przeciwny jedzeniu innych potraw, które mają mniejszy urok. Mogą to być robaki, ślimaki, termity, larwy różnych owadów.
Ponadto w diecie zwierzęcia znajdują się owoce i jaja ptaków, korzenie i nasiona roślin. Ale główną porcją diety jest pokarm, który zwierzę znajduje na powierzchni gleby.
Nie potrzebują dużo płynu, ponieważ otrzymują je w wystarczającej ilości z jedzeniem. Ta kwota wystarczy, aby istniały.
Reprodukcja i natura potomstwa
Bandicoot charakteryzuje się izolowanym życiem. W większości preferują oddzielny pobyt na swoim terytorium, który jest oznaczony specjalnym sekretem. Jest wytwarzany przez gruczoły, które znajdują się za jego uszami. Samce żyją w bardziej rozległych terytoriach w porównaniu z samicami. Ale kiedy nadchodzi okres godowy, ich samotna egzystencja ustaje i szukają dla siebie partnera.
Stają się dojrzałe seksualnie, gdy mają 4 miesiące. Potencjalny partner w znalezieniu bandycoota wcale nie jest łatwy. Spędzają na tym dużo czasu.
Samica rodzi młode przez około dwa tygodnie. Przez rok jest w stanie zabrać do 16 młodych. W ramach jednego miotu rodzi się od 2 do 5 małych szczeniąt. Rodzą się w małych rozmiarach. Długość ich ciała nie przekracza 0,5 cm, ale tylko po urodzeniu mają siłę, by przenieść się do torby matki. Instynktownie przyciąga je „mleczny grzbiet”, który się tam znajduje. Każdy z nich wybiera sobie sutek i otrzymuje mleko matki.
Ciekawy fakt! Najbardziej torbacz jest długonosowym bandycootem. Ten gatunek jest związany z obecnością łożyska. Można go porównać z tym, który ma wyższe ssaki. Zwierzę zaczyna już otrzymywać pokarm w stanie embrionalnym. Dlatego takie osoby mają większe rozmiary po urodzeniu.
Kiedy młode ma 2 miesiące, staje się wystarczająco silne i znajduje siłę, by opuścić torbę matki. Ten moment staje się punktem wyjścia do samodzielnego życia. W takim przypadku każda opieka nad nimi zatrzymuje się.
Obecność naturalnych wrogów
Ale nie tylko człowiek jest wrogiem bandicootów.Są ofiarą wielu drapieżników żyjących na wolności. Należą do nich lisy, koty, sowy i inni przedstawiciele żyjący na wolności w Australii.
Wielkość i status populacji, w której znajduje się gatunek
Naturalne siedlisko zwierząt wiąże się ze znacznymi zmianami. To naturalnie wpływa na wielkość populacji w kierunku jej redukcji. Małe króliki, świnie i stepy wymarły w ogóle. Nowe gatunki Gwinei są na skraju wymarcia. Na wolności jest bardzo mało bandytów o krótkich nogach. Jeśli porównasz bandycoot z innymi torbaczami żyjącymi w dzikiej australijskiej naturze, wtedy cierpieli bardziej niż inni.
Obecnie prawie wszystkie gatunki tego zwierzęcia są wymienione w Czerwonej Księdze. Naukowcom powierzono zadanie ożywienia i ochrony zoocenozy bandicoot. Opracowano nawet cały program, zgodnie z którym zwierzę jest rozmnażane w niewoli, a następnie wypuszczane na wolność.
Wideo: bandicoot (Peramelemorphia)
Aby wysłać