Treść artykułu
W górach Europy i Azji Mniejszej żyją małe, pełne wdzięku kozy o nazwie kozica. Z języka przedsłowiańskiego nazwę można przetłumaczyć jako „rogaty”. A jeśli tłumaczysz z łaciny, dostajesz „kozę skalną”. W sumie jest 7 podgatunków zgodnych z siedliskiem. Ale różnice między nimi są bardzo małe.
Opis
Kozica jest z klasy ssaków, formacja jest zwarta, pozornie szczupła, cienka szyja, krótki kufa, długość zwierzęcia wynosi około 1 metra, wysokość w kłębie sięga 75 centymetrów. Masa zwierzęcia waha się od 30 do 50 kilogramów. Ogon jest bardzo krótki, w granicach 7-8 centymetrów. Nogi są również smukłe z płaskimi kopytami, z przednimi nogami krótszymi niż z tyłu. Długość wystających uszu to tylko połowa długości samej głowy. Na głowie u kozic obu płci wygięte są 25 centymetrowe rogi. Za nimi jest mała dziura, z której wydziela się śluzowaty, śmierdzący sekret podczas koleiny.
Kolor kozicy różni się w zależności od pory roku: w lecie część zewnętrzna ma czerwono-brązowy kolor, a brzuch jest czerwony z żółtością. Tył łapy jest biały, kończyny dolne są czarne, koniec ogona nabiera tego samego czarnego koloru. Od uszu do oczu jest czarny pasek.
Zimą grzbiet staje się ciemnobrązowy, brzuch staje się biały. Nogi z głową stają się żółto-białe.
Siedlisko
Ulubione miejsca do życia to klify i strome góry pokryte lasami. Mogą żyć w każdym lesie - brzoza, jodła, mieszane, ale preferują iglaste. Latem wspinają się na wysokie skaliste obszary, gdzie mistrzowsko przeskakują przez skały i szczeliny. Zimą zimno jest zmuszone zejść do leśnych zarośli nizinnych.
Zachowanie
Kozica zazwyczaj żyje w małych grupach po 10-25 osobników. Ale czasami te społeczności spotykają się, tworząc duże stada. Wraz z utworzeniem takiego stada przeważnie przeważa doświadczona kobieta. Żyją głównie kobiety, silniejsza płeć unika tak dużego zgromadzenia ludzi, żyjąc samotnie lub tworząc grupy składające się wyłącznie z mężczyzn. W stadzie przychodzą tylko, aby kontynuować wyścig podczas koleiny.
Jak już wspomniano, w ciepłym sezonie zwierzęta wspinają się wysoko w góry, gdzie jeden z członków grupy czujnie strzeże strażników, powiadamiając innych o początku niebezpieczeństwa gwizdkiem. Jak tylko spadnie śnieg i ukryje jedzenie, zwierzęta schodzą na łąki. Mają swoje ulubione miejsca, do których pozostają przywiązani, stale tam żywią się, a nawet pasterze i myśliwi ich nie przerażają.
Sposób życia kóz w nocy, w ciągu dnia woli się zrelaksować. W kozicy wielka ciekawość łączy się z równie wielkim tchórzostwem. Inną charakterystyczną cechą kozicy jest możliwość szybkiego i szybkiego skakania - czasami skok może osiągnąć 7 metrów.
Hodowla
Kozica staje się dojrzała płciowo w wieku 20-22 miesięcy, ale zaczyna się rozmnażać dopiero po osiągnięciu wieku trzech lat.
Gon trwa od końca października, zwierzęta kojarzą się w listopadzie. Samica chodzi do ciężarnej przez około 150 dni, w maju-czerwcu rodzi się, a kozy ukrywają się w leśnych zaroślach. Jedno dziecko zwykle pojawia się na świetle, rzadziej - bliźniaki, od pierwszych godzin życia wykazują niezależność, niemal natychmiast (za godzinę lub dwie) mogą poruszać się po matce.Przez jakiś czas rodzice, dopóki dzieci nie staną się silniejsze i nie będą żyć z potomstwem w runie, unikając pojawienia się na otwartej przestrzeni, ale po pewnym czasie wracają do stada.
Matka opiekuje się dziećmi przez trzy miesiące, pierwsze sześć miesięcy jest zawsze obok nich. W przypadku śmierci matki inni członkowie stada opiekują się małymi kozłami. Po czterech miesiącach dzieci zaczynają pojawiać się rogi, a do końca drugiego roku życia ich formacja się kończy.
Moc
Kozica i Czerwona Księga
Wszystkie podgatunki, z wyjątkiem Kaukazu, są wymienione w Czerwonej Księdze, ponieważ liczba ludności maleje, aw Rosji nie ma więcej niż dwa tysiące kozic. A nawet wtedy większość z nich żyje tylko w specjalnie stworzonych rezerwach stworzonych przez człowieka.
Wideo: kozica (Rupicapra rupicapra)
Aby wysłać