Treść artykułu
Wielbłąd dwugarbny jest największym przedstawicielem tego rodzaju, zamieszkującym głównie w odległych krajobrazach. Dla ludzi żyjących w suchych krajach jest bardzo cenny, jest to pojazd szeroko stosowany w ruchu. Ponadto jego mięso i mleko są wykorzystywane w żywności, wełna znajduje również zastosowanie w życiu codziennym.
Opis gatunku
W naturze istnieją dwie główne odmiany dwugarbnych wielbłądów, różniące się od siebie warunkami życia:
- Domowej roboty. W Mongolii nazywają się Bactrian.
- Dziki. Ich inne imię to haptagai. Mały numer, wymieniony w Czerwonej Księdze ze względu na możliwość wyginięcia.
Zarówno dzikie, jak i domowe, zadziwiają ogromną budową. Samce mają czasami do 2,7 metra wysokości, ważą do 1 tony. Żeńskie wielbłądy o kilku mniejszych rozmiarach, ich waga waha się od 500 do 800 kg. Ogon wielbłąda ma na końcu chwost, jego długość wynosi około 0,5 metra. Dwa garby wielbłądów są ruchome, z tłustością zwierzęcia, są sprężyste, stoją pionowo, aw stanie głodu są całkowicie lub częściowo przechylone na boki, zwisające podczas ruchu. Garby gromadzą złogi tłuszczu, które są niezbędną rezerwą składników odżywczych dla zwierzęcia. Zdolność do gromadzenia masy tkanki tłuszczowej jest ograniczona do 150 kg. Ponadto garby chronią użytkownika przed przegrzaniem, blokując mu plecy przed bezpośrednim kontaktem z palącymi promieniami słońca. Odległość między garbami wynosi 40 cm, dzięki czemu można wyposażyć je w siodło dla jeźdźca.
Nogi dwugarbnych wielbłądów są długie, nogi są podzielone na dwie części, dno jest grubą poduszką z kukurydzy, przednia noga ma kształt pazura, przypomina kopyto. Taka konstrukcja nóg pozwala wielbłądom na łatwe poruszanie się na kamienistych lub luźnych powierzchniach ziemi. Co charakterystyczne, wielbłądy domowe mają ciało modzelowate, pokrywające przednie kolana i obszar klatki piersiowej, co nie jest typowe dla ich dzikich odpowiedników.
Szyja zwierzęcia jest zakrzywiona, bardzo długa, od podstawy, którą pochyla się, a następnie unosi. Głowa jest bardzo duża, umieszczona na tej samej linii co ramiona. Rzęsy są podwójne, oczy z wyrazistymi oczami. Nozdrza mają postać pęknięć, uszy są bardzo małe. Górna warga ma podział, co ułatwia proces żucia gruboziarnistego pokarmu stałego.
Okładka z wełny jest malowana głównie w odcieniach piasku, czasami osiągając ciemny lub czerwonawy kolor. Udomowione osobniki są najczęściej brązowe, ale są też przedstawiciele tego rodzaju szarości, bieli i czerni. Najrzadsze są lekkie wielbłądy.
Strukturę futra wielbłąda reprezentują puste włosy otoczone podszerstkiem, który chroni wielbłąda przed zmianami dodatnich i ujemnych temperatur powietrza. Długość sierści wynosi od 5 do 7 cm, w miejscach szczytów garbów iw dolnej części szyi jest dłuższa - do 25 cm.W zimie wełna jest nieco dłuższa i może osiągnąć do 30 cm długości. Futro wielbłądów wypada na wiosnę w strzępach podczas ich linienia. W ciągu następnych trzech tygodni przed pojawieniem się nowego wełnianego płaszcza idą łysy i zaniedbani.
Głos tych osób przypomina osła. Ich histeryczny krzyk towarzyszy podnoszeniu ciężarów, kiedy trzeba wstać z kolan lub spaść na nich w stanie obciążenia.
Siedlisko
Wielbłądy dwugarbne, niezależnie od ich przynależności do gatunków dzikich lub domowych, posiadają zdolność przetrwania w trudnych warunkach, które są nie do zniesienia dla osobników innych gatunków świata zwierząt. Potwierdza to ich zdolność do życia w okresach bardzo gorących suchych lat lub bardzo zimnych zim.
W poszukiwaniu źródeł wody dzicy przedstawiciele tego gatunku mogą podróżować na duże odległości, nawet do 90 kilometrów dziennie. Uzupełniając ciało wodą, odwiedzają rzadkie rzeki, które są dostępne, tymczasowe wycieki deszczu. Zimą miejsce do podlewania rzek jest zastępowane przez uzyskanie niezbędnej wody z pokrywy śnieżnej.
Charakterystyka i styl życia
W warunkach naturalnych Haptagai są utrzymywane przez stado składające się z maksymalnie 20 osób, na czele z liderem, ale w rzadkich przypadkach mogą również mieszkać samotnie. Ciągle przemieszczają się po kamienistych, płaskich obszarach w poszukiwaniu pożywienia, a zwłaszcza wody, zatrzymując się teraz w jednym rzadkim źródle, a następnie w innym. Dwugarbne wielbłądy prowadzą aktywny tryb życia w ciągu dnia, kiedy nadchodzi ciemność, apatia i letarg objawiają się w ich ruchach, częściej śpią w nocy. Przy huraganowych wiatrach wolą się położyć. Zbawienną metodą przenoszenia ciepła jest dla nich chodzenie pod wiatr, zapewniając tym samym termoregulację. Wąwozy i krzaki są również wykorzystywane przez nich do poszukiwania chłodu.
Temperament haptagaeva i baktrianów jest inny. Udomowione wielbłądy są tchórzliwe i spokojne w swoim zachowaniu. Dzikie zwierzęta są straszne, ale jednocześnie agresywnie usuwane. Posiadając ostry obraz natury, widzą niebezpieczeństwo z daleka i uciekają od niego. Speed haptagay może osiągnąć nawet 60 km. na godzinę, a wytrzymałość jest tak duża, że ich bieg może trwać 2-3 dni, aż siły zostaną całkowicie wyczerpane, a wielbłąd popadnie w wyczerpanie. Haptagai obawiają się udomowionych wielbłądów, uważając je za swoich wrogów nie mniej niż tygrysy i wilki.
Dzięki wielkiej głowie i ogromnym wymiarom ciała, dwugarbne wielbłądy nie są daleko, gdy drapieżniki atakują je, nie są chronione, ale tylko ryk lub pluć. Często nawet wrony są w stanie dziobać rany wielbłądzie bez napotkania oporu. Wielbłąd jest bezbronny wobec ataków wroga.
Ślina, z którą pluje wielbłąd, jest poza tym zawartością żołądka podrażnionego zwierzęcia.
Okres zimowego śniegu sprawia, że wielbłądy są niewygodne, nie są w stanie łatwo poruszać się po śniegu, a tym bardziej znaleźć jedzenie pod śniegiem. Konie przychodzą z pomocą udomowionym wielbłądom, które biegnąc przez śnieg majstrują przy nim i dają wielbłądom możliwość odebrania jedzenia wykopanego spod śniegu. Dzikie zwierzęta muszą również niezależnie szukać miejsc, w których uciekły kopytne.
Źródła zasilania
Główną pożywną dietę dwugarbnych wielbłądów stanowi gruboziarnista, nisko odżywcza żywność, która nie jest odpowiednia dla całej fauny. Giganci jedzą cierniste rośliny, trzciny, grubą trawę. Jedzą nie tylko pokarm roślinny, kości i skóry przedstawicieli fauny są odpowiednie do ich odżywiania. Są również w stanie głodować przez długi czas, ograniczanie przyjmowania pokarmu nie wpływa negatywnie na ich zdrowie. Ale przejadanie się prowadzi do otyłości zwierzęcia, zakłócając tym samym pracę jego organów wewnętrznych. Ogólnie rzecz biorąc, wielbłądy są bezkrytyczne w jedzeniu, jedzą suchą trawę, różne zboża i suszony chleb.
Pij wodę, w tym sól, przedstawiciele tego gatunku są w stanie w dużych ilościach, do 100 litrów. w jednym czasie z przedłużonym brakiem wody. Średnio, będąc blisko rzeki, zbliżają się do niej, aby ugasić pragnienie raz na 3 dni. Bez uszczerbku na zdrowiu jest w stanie obyć się bez cieczy trwającej 2-3 tygodnie, zastępując brak wody trawą.
Reprodukcja, oczekiwana długość życia
Dorosłe wielbłądy osiągają wiek 3-4 lat. W tym wieku mogą się rozmnażać. Okres godowy dla tego gatunku zwierząt przypada na jesień. W tym czasie samce są bardzo agresywne, co wyraża się ich rykiem, wydzielaniem piany na ustach, ciągłym rzucaniem i rzucaniem w inne. Mężczyźni walczą z rywalami, gryzą go i kopią, kontynuując uderzenia w śmiertelny koniec wroga. W okresie godowym udomowione agresywne wielbłądy są oznakowane szmatami przymocowanymi do nich i starają się być oddzielone od innych osobników. Dzikie samce stają się odważniejsze i potrafią prowadzić udomowione samice za sobą i niszczyć samce w bitwie konkurencyjnej.
Ciąża trwa 13 miesięcy, dziecko pojawia się na wiosnę, jej waga wynosi do 45 kg. Więcej niż jedno dziecko na kobiecie rodzi się bardzo rzadko, więcej niż dwa nigdy. Możliwość chodzenia małych mistrzów już po 2 godzinach od momentu narodzin. Żywi się mlekiem matki do półtora roku. Rodzice troszczą się o dziecko, dopóki nie osiągnie okresu dojrzewania. Później staje się niezależny, nowo powstały samiec opuszcza rodzinę, aby stworzyć stado, samica zostaje ze swoją matką w stadzie.
Zdarzają się przypadki krzyżowania wielbłądów jednogarbnych i dwugarbnych, w wyniku czego pojawiły się osobniki z jednym garbem, rozciągnięte wzdłuż całej długości grzbietu zwierzęcia. Samica otrzymała imię - maj, a mężczyzna - birtugan.
Oczekiwana długość życia dzikich dwugłowych wielbłądów wynosi około 40 lat, udomowione wielbłądy, nie wyczerpane przez wszystkie spory, które dotykają dzikie zwierzęta, żyją o 5-7 lat dłużej niż ich członkowie plemienia.
Wideo: Bactrian Camel (Camelus bactrianus)
Aby wysłać